Je beste vriend: Vertrouwen

Haar hond is haar beste vriend, de enige die zij vertrouwt. Haar moeder vertoont de kenmerken van borderline, manipulerend, de eigen IK boven alles. Vader is een soortgelijk verhaal. Logisch ook want dat wat diep van binnen zit, straalt naar buiten uit en trekt daar meer van aan. Dat zij elkaar vonden op de trilling van pijn en boosheid, de gemene deler in het spel, was bijna onvermijdelijk.

Haar eerste bestaan was uit deze combinatie en vanaf dag één begint de conditionering. De eerste 3 jaar van een kind worden gezien als inprentingsfase en aangezien een baby het puur moet hebben van gevoel en energie, is dat de allerbelangrijkste input. Als de energie verdrietig en vijandig is, gevaarlijk zelfs, zal dat ‘het nieuwe gewoon’ van het kind zijn. En aangezien ons systeem prima werkt, gaat het zichzelf beschermen. Het gaat een muur bouwen die nodig is om te overleven.

Zo groeit zij op, altijd op haar hoede, altijd om zich heen kijkend, de focus op gevaar. Ze moet wel. Het verdriet onder de woede, een moeder die maakt dat ze zich gedragen en geliefd voelt, een vader die haar beschermt, is haar onbekend. Daar is geen plaats voor. Gemis aan veiligheid, geen herkenning, geen erkenning, geen gevoel! Alleen woede, een gigantisch schild en inmiddels ook een zwaard, want de aanval is de beste verdediging geworden.

Nog steeds is haar focus op diegene die haar willen raken, die haar pijn willen doen en het op haar voorzien hebben. En altijd is zij in gevecht! Met zichzelf en met alle anderen om haar heen. Ze komt in situaties die niet fijn zijn, met mensen die niet altijd goede bedoelingen hebben, in gevechten die pijnlijk zijn.

Hoe kan ze ook anders? Zij is op de eerste plaats slachtoffer. Diep van binnen schreeuwt ze nog steeds om gehoord te worden. En de eerste les voor het slachtoffer is: HET IS NIET JOUW SCHULD!! Het lag niet aan jou, je kon er niets aan doen, de situatie heeft je gevormd, je ouders hebben je niet gegeven wat een kind nodig heeft! Dat doet pijn en die pijn wil gevoeld worden. Het serieus nemen van je gevoel, je emoties en je lijf is essentieel in ons mens-zijn.

Dat ook zij (daders) ooit slachtoffer waren doet even niet ter zake. Misschien ooit, later in het proces, als er ruimte voor is of behoefte aan vergeving. Doordat zij hun onderliggende pijn niet konden onderkennen, hebben ze de energie, de boosheid, de angst voorgezet en zijn onbedoeld dader geworden. De kans om het patroon te doorbreken zit in jou. Maar na al die jaren…. Kost dit tijd. Zoals altijd gezegd wordt, het is makkelijker een kunstje aan te leren, dan af te leren.

En dit overkomt niet alleen kinderen ergens ver weg in oorlogen maar vaak gewoon naast de deur, onzichtbaar of zichtbaar (maar we willen ons liever niet met de ander bemoeien). Het gevoel, het mechanisme, de overlevering, de interne strijd is hetzelfde. Het zit in ons allemaal.

Laten we deze lessen van energie en voelen, het kennen van emoties en systemen, al veel vroeger aanleren. In de basis aanpakken vanuit onze samenleving. Laten we onze hand uitsteken naar kinderen en ouders om ze meer bewust te maken van wat onder de oppervlakte ligt te woelen en gezien en gehoord wil worden. We kunnen het niet alleen en dat is ook niet de bedoeling. Waarom zijn we anders met zovelen?

Persoonlijke noot: Laat de hond, je maatje, je steun en toeverlaat, die je die veiligheid biedt, je vertrouwen laat herwinnen, je onvoorwaardelijk geeft wat je écht nodig hebt, ook fungeren als ‘hulphond’ zonder dure opleiding of hoge kosten.